.
TROCHĘ HISTORII
Współczesne badania nad historią psów zaprzęgowych wykazały, że wędrowne plemiona z północnych stron jeziora Bajkał były pierwszymi, które zaprzęgały psy do sań, około 4 tys. lat temu. Psów używano jako towarzyszy, strażników, zwierząt domowych, myśliwych, pasterzy reniferów i jako siłę pociągową. Na przestrzeni wieków sztuka powożenia psami zaprzęgowymi osiągnęła wysoki poziom. Psy pomagały zdobywać Arktykę, były doręczycielami poczty, lekarstw, żywności, przewoziły broń i rannych podczas obu wojen światowych.
Z życia psów północy (polarnych)
Psy ras północnych rosną, rozwijają się i dojrzewają stosunkowo szybko. Dzięki zwartej, krótkiej budowie i na ogół niewielkim uszom straty ciepła ograniczone są do minimum. Dodatkowa warstwa puchu stanowi idealną ochronę przed zimnem i wilgocią. Kiedy polarny pies układa się do snu, przykrywa porośniętą krótkim włosem mordkę i nos puszystym ogonem. Psy północy bardziej niż jakiekolwiek inne przypominają wilki. Żyją w stadzie i – choć wobec ludzi są przyjacielskie i skore do zabawy – potrafią zaatakować psa nie pochodzącego z ich stada. Swój wilczy rodowód potwierdzają też wyciem.
Stworzone przez ludy północy rasy potrafią bez problemu dostosować się do życia w ciepłym mieszkaniu w centrum Europy. Psy te radzą sobie
doskonale zarówno w domu, jak i na zewnątrz. Adaptują się do niemal każdych warunków i przy odpowiednim wychowaniu nauczą się dla nas robić niemal wszystko:
Dogoterapia to metoda terapeutyczna i wychowująca. Ma dawać radość
kontaktu z psem, a przy okazji ma działanie rehabilitacyjne. Oprócz ćwiczeń fizycznych, które dzieci wykonują nawet tego nie zauważając, gdy bawią się z psami, czują się akceptowane, potrzebne, lubiane i ważne. Stają się bardziej śmiałe, otwarte, nie boją się psów i przestają bać się ludzi. Rozluźnione w bezstresowej zabawie zapominają o swoich problemach. Radość i uśmiech, który jest widoczny na twarzach dzieci, zawsze towarzyszy tym zajęciom. Istnieje właściwie jedna tylko dziedzina, w której psy polarne
absolutnie się nie sprawdzają, mianowicie jako psy obronne i stróżujące - są po prostu przyjaźnie nastawione do wszystkich ludzi.
Autor: mgr wychowania fizycznego Alicja Płonka
nauczyciel dyplomowany w gimnazjum w Gdańsku
Współczesne badania nad historią psów zaprzęgowych wykazały, że wędrowne plemiona z północnych stron jeziora Bajkał były pierwszymi, które zaprzęgały psy do sań, około 4 tys. lat temu. Psów używano jako towarzyszy, strażników, zwierząt domowych, myśliwych, pasterzy reniferów i jako siłę pociągową. Na przestrzeni wieków sztuka powożenia psami zaprzęgowymi osiągnęła wysoki poziom. Psy pomagały zdobywać Arktykę, były doręczycielami poczty, lekarstw, żywności, przewoziły broń i rannych podczas obu wojen światowych.
Z życia psów północy (polarnych)
Psy ras północnych rosną, rozwijają się i dojrzewają stosunkowo szybko. Dzięki zwartej, krótkiej budowie i na ogół niewielkim uszom straty ciepła ograniczone są do minimum. Dodatkowa warstwa puchu stanowi idealną ochronę przed zimnem i wilgocią. Kiedy polarny pies układa się do snu, przykrywa porośniętą krótkim włosem mordkę i nos puszystym ogonem. Psy północy bardziej niż jakiekolwiek inne przypominają wilki. Żyją w stadzie i – choć wobec ludzi są przyjacielskie i skore do zabawy – potrafią zaatakować psa nie pochodzącego z ich stada. Swój wilczy rodowód potwierdzają też wyciem.
Stworzone przez ludy północy rasy potrafią bez problemu dostosować się do życia w ciepłym mieszkaniu w centrum Europy. Psy te radzą sobie
doskonale zarówno w domu, jak i na zewnątrz. Adaptują się do niemal każdych warunków i przy odpowiednim wychowaniu nauczą się dla nas robić niemal wszystko:
- ciągnąć sanki na wyścigach,
- pięknie się prezentować na wystawach,
- odnosić sukcesy w próbach uciągu i zawodach posłuszeństwa,
- wiernie towarzyszyć nam w codziennym życiu,
- bawić się z dziećmi i brać udział w dogoterapii.
Dogoterapia to metoda terapeutyczna i wychowująca. Ma dawać radość
kontaktu z psem, a przy okazji ma działanie rehabilitacyjne. Oprócz ćwiczeń fizycznych, które dzieci wykonują nawet tego nie zauważając, gdy bawią się z psami, czują się akceptowane, potrzebne, lubiane i ważne. Stają się bardziej śmiałe, otwarte, nie boją się psów i przestają bać się ludzi. Rozluźnione w bezstresowej zabawie zapominają o swoich problemach. Radość i uśmiech, który jest widoczny na twarzach dzieci, zawsze towarzyszy tym zajęciom. Istnieje właściwie jedna tylko dziedzina, w której psy polarne
absolutnie się nie sprawdzają, mianowicie jako psy obronne i stróżujące - są po prostu przyjaźnie nastawione do wszystkich ludzi.
Autor: mgr wychowania fizycznego Alicja Płonka
nauczyciel dyplomowany w gimnazjum w Gdańsku
Całą dokumentację pobrano zgodnie z prawem Wikipedia,wolna encyklopedia
Syberian Husky
Siberian husky – jedna z ras psów, należąca do grupy – szpiców i psów w typie pierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych.
Rys historyczny Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky.
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.
Wygląd Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.
Budowa. Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów .
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek .
Klasyczne błękitne oczy Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.
Szata i umaszczenie Głowa szarego husky
Husky o umaszczeniu wilczastym
Husky - umaszczenie sobolowe
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.
Rys historyczny Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky.
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.
Wygląd Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.
Budowa. Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów .
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek .
Klasyczne błękitne oczy Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.
Szata i umaszczenie Głowa szarego husky
Husky o umaszczeniu wilczastym
Husky - umaszczenie sobolowe
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.
Alaskan Malamut
Rys historyczny.Pierwotnie hodowany jako pies pociągowy – sleddog. Nazwa rasy pochodzi od plemienia Mahlemiute, żyjącego na wyżynach zachodniej Alaski. Aby je powiększyć, rodzime psy prawdopodobnie były krzyżowane z większymi psami osadników przybyłych w czasie "gorączki złota", dzięki czemu można było pozyskać psy do uciągu dużych ładunków. Badania DNA potwierdzają, iż jest to jedna ze starszych ras. Malamuty prawie nie zmieniły swojego wyglądu i charakteru.
Wygląd Budowa.Zwarta (kompaktowa); mocny kościec.
Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, ale powinna być proporcjonalna w stosunku do tułowia. Czaszka między uszami jest szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki umiarkowanie zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy równoległe, z jedynie niewielkim przełomem w miejscu połączenia.
Kufa Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki, ze ściśle przylegającymi wargami. Wargi, obwódki oczu i nos czarne (z wyjątkiem osobników rudych), dopuszczalny jest tzw. "śnieżny nos" z pionowym cielistym prążkiem. Szczęka i żuchwa – mocne z dużymi zębami.
Uzębienie Zgryz nożycowy.
Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikującą.
Uszy Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu, przez co uniesione uszy sprawiają wrażenie nieco odstających na boki. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies pracuje może uszy składać do tyłu na czaszce.
Szyja Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, umiarkowanie łukowata.
Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnio skośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, nieznacznie ukośne gdy patrzymy z profilu. Kończyny są silne.
Kończyny tylne Szerokie i silnie umięśnione. Kolana umiarkowanie ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, umiarkowanie ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnych kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu.
Tułów Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale nie nazbyt krótki. Stopy duże, zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu.
Grzbiet Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder.
Lędźwie Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu.
Ogon Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i sierpowato noszony nad grzbietem. Nie jest ciasno zwinięty, przełamany ani zwisający z boku tułowia czy leżący na grzbiecie.
Szata i umaszczenie.Szata jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka i dłuższa niż u siberian husky.
Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego.
Zachowanie i charakter Mają opinię przyjacielskich wobec ludzi, jednakże maszerzy często mają kłopoty z ich gotowością do bójek z innymi psami, psy te często przejawiają też tendencje do polowania. Lubią dzieci oraz są życzliwe w stosunku do obcych. Posiadają silne poczucie hierarchii w stadzie i związane z tym skłonności do prób dominacji członków rodziny. Są psami przystosowanymi do niskich temperatur i ciągłej pracy, potrzebują odpowiedniego zajęcia w postaci np. zawodów z odpowiednio ciężkim uciągiem, biegania przy rowerze lub regularnych bardzo długich spacerów. Nie znoszą samotności i bezczynności.
Użytkowość Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne. Nie spełniają się jako psy stróżujące.
Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów (sanie i wózki), uciągi(weight pulling), skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross (bieg z psem), dogtrekking (bieg na orientację z psem), bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze), zawody psów jucznych.
Rasa ta stworzona została do ciągnięcia dużych ładunków z niewielką prędkością, dlatego też nie jest predestynowana do udziału w wyścigach. W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Dość licznie biorą udział w wielkich światowych wyścigach psich zaprzęgów takich jak: Iditarod, La Pirena, Alpentrail, Yukon Quest, Femundslopet, Copper Basin 300, Klondike Sled Dog Race, Finnmarkslopet, La Grande Odyssée, Nordic Open.
Specjalnością psów tej rasy, nazywanych "lokomotywami północy" są jednak próby uciągu, czyli konkurencja wymagająca nie szybkości, lecz siły i doskonałej techniki ciągnięcia. Rekordowy uciąg jednego psa (pies Bering, wł. Katerina Trnena, Czechy) na zawodach na terenie Polski to 4900 kg. Zawody te organizowane są na dystansie 30 m, z wózkiem na szynach załadowanym najczęściej klocami z ołowiu.
Zdrowie i pielęgnacja Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to dysplazja stawów biodrowych, dziedziczna polineuropatia, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).
Gęsta sierść czyni psy tej rasy wrażliwymi na upały. Potrzebują w upalne dni więcej wody niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowych na świeżym powietrzu.
Wygląd Budowa.Zwarta (kompaktowa); mocny kościec.
Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, ale powinna być proporcjonalna w stosunku do tułowia. Czaszka między uszami jest szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki umiarkowanie zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy równoległe, z jedynie niewielkim przełomem w miejscu połączenia.
Kufa Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki, ze ściśle przylegającymi wargami. Wargi, obwódki oczu i nos czarne (z wyjątkiem osobników rudych), dopuszczalny jest tzw. "śnieżny nos" z pionowym cielistym prążkiem. Szczęka i żuchwa – mocne z dużymi zębami.
Uzębienie Zgryz nożycowy.
Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikującą.
Uszy Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu, przez co uniesione uszy sprawiają wrażenie nieco odstających na boki. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies pracuje może uszy składać do tyłu na czaszce.
Szyja Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, umiarkowanie łukowata.
Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnio skośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, nieznacznie ukośne gdy patrzymy z profilu. Kończyny są silne.
Kończyny tylne Szerokie i silnie umięśnione. Kolana umiarkowanie ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, umiarkowanie ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnych kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu.
Tułów Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale nie nazbyt krótki. Stopy duże, zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu.
Grzbiet Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder.
Lędźwie Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu.
Ogon Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i sierpowato noszony nad grzbietem. Nie jest ciasno zwinięty, przełamany ani zwisający z boku tułowia czy leżący na grzbiecie.
Szata i umaszczenie.Szata jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka i dłuższa niż u siberian husky.
Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego.
Zachowanie i charakter Mają opinię przyjacielskich wobec ludzi, jednakże maszerzy często mają kłopoty z ich gotowością do bójek z innymi psami, psy te często przejawiają też tendencje do polowania. Lubią dzieci oraz są życzliwe w stosunku do obcych. Posiadają silne poczucie hierarchii w stadzie i związane z tym skłonności do prób dominacji członków rodziny. Są psami przystosowanymi do niskich temperatur i ciągłej pracy, potrzebują odpowiedniego zajęcia w postaci np. zawodów z odpowiednio ciężkim uciągiem, biegania przy rowerze lub regularnych bardzo długich spacerów. Nie znoszą samotności i bezczynności.
Użytkowość Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne. Nie spełniają się jako psy stróżujące.
Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów (sanie i wózki), uciągi(weight pulling), skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross (bieg z psem), dogtrekking (bieg na orientację z psem), bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze), zawody psów jucznych.
Rasa ta stworzona została do ciągnięcia dużych ładunków z niewielką prędkością, dlatego też nie jest predestynowana do udziału w wyścigach. W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Dość licznie biorą udział w wielkich światowych wyścigach psich zaprzęgów takich jak: Iditarod, La Pirena, Alpentrail, Yukon Quest, Femundslopet, Copper Basin 300, Klondike Sled Dog Race, Finnmarkslopet, La Grande Odyssée, Nordic Open.
Specjalnością psów tej rasy, nazywanych "lokomotywami północy" są jednak próby uciągu, czyli konkurencja wymagająca nie szybkości, lecz siły i doskonałej techniki ciągnięcia. Rekordowy uciąg jednego psa (pies Bering, wł. Katerina Trnena, Czechy) na zawodach na terenie Polski to 4900 kg. Zawody te organizowane są na dystansie 30 m, z wózkiem na szynach załadowanym najczęściej klocami z ołowiu.
Zdrowie i pielęgnacja Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to dysplazja stawów biodrowych, dziedziczna polineuropatia, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).
Gęsta sierść czyni psy tej rasy wrażliwymi na upały. Potrzebują w upalne dni więcej wody niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowych na świeżym powietrzu.
Pies Grenlandzki
Pies grenlandzki
Inne nazwy Grønlandshund, Grünlandshund
Kraj patronacki Dania
Kraj pochodzenia Grenlandia
Wymiary
Wysokość min. 60 cm (psy),
min. 55 cm (suki)
Klasyfikacja
FCI Grupa V, Sekcja 1,
nr wzorca 274
Młody pies grenlandzkiPies grenlandzki - jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych.
Rys historyczny Pies grenlandzki od wieków był hodowany na Grenlandii przez Eskimosów w celach pociągowych, ale także brały udział w polowaniach na niedźwiedzie i foki. Psy grenlandzkie wykorzystał norweski podróżnik, Roald Amundsen, podczas swej wyprawy na biegun południowy. Psy doskonale znosiły podróż i przyczyniły się do sukcesu Norwega, który dzięki nim, jako pierwszy dotarł do południowego bieguna.
Wygląd
Mózgoczaszka:Czaszka szeroka, lekko wysklepiona.Stop podkreślony, ale nie stromy.
Nos: Nos latem musi być czarny, zimą może być cielisty
Kufa: Kufa silna, klinowata, szeroka u nasady zwęża się w stronę nosa, lecz nie jest spiczasta.
Grzbiet: Grzbiet nosa od nasady do czubka prosty i szeroki.Fafle cienkie i napięte.
Zęby/zgryz: niezwykle silne, zgryz nożycowy.
Oczy: preferowane ciemne, lecz mogą być dostosowane do barwy sierści; lekko ukośne, ani wyłupiaste, ani zbyt głęboko osadzone; swobodny nieustraszony wyraz.
Uszy: Raczej małe, trójkątne, o zaokrąglonych czubkach; noszone wyprężone prosto.
Szyja: Bardzo mocna i raczej krótka.
Tłów (ogólnie):wysokość w kłębie jest nieco mniejsza od długości ciała; tułów bardzo mocny i dobrze umięśniony.Grzbiet prosty.
Lędźwie: Proste i szerokie.
Zad: Lekko opadający.
Klatka piersiowa: Bardzo obszerna.
Brzuch: Leży na jednej linii z klatką piersiową, nie jest podciągnięty.
Ogon: Gruby i raczej krótki; osadzony wysoko i noszony ciasno zwinięty nad grzbietem.
Kończyny: Kończyny przednie widziane od przodu są całkowicie proste; silnie umięśnione; ciężka budowa kostna. Łokcie swobodnie poruszające się, lecz przylegające do tułowia.Kończyny tylne oglądane od tyłu są całkowicie proste; lekko kątowane; silnie umięśnione; budowa kostne ciężka.Staw skokowy szeroki i mocny.
Stopy: Raczej grube, mocne, zaokrąglone z silnymi pazurami i odpornymi opuszkami.
Włos: Okrywa włosowa musi być podwójna: gęsty i miękki podszerstek oraz gęsty, gładki i szorstki włos okrywowy bez kędziorów i fal. Włos na głowie i nogach raczej krótki, na tułowiu raczej długi; bogaty i długi na spodzie wyglądającego puszyście ogona.
Umaszczenie: Dozwolone wszelkiego rodzaju umaszczenia, tak jedno- jak i wielobarwne z wyjątkiem albinizmu; albinosy są dyskwalifikowane.
Zachowanie i charakter Pies grenlandzki należy do wytrzymałych psów zaprzęgowych, o silnym instynkcie łowieckim, nie sprawdza się jako pies stróżujący. Jego wytrwałość, odporność na warunki klimatyczne, siła w połączeniu z bardzo niewielkimi wymaganiami uczyniły go pomocnikiem człowieka w surowym klimacie. W stosunku do ludzi jest wesoły i przyjacielski. Ma żywiołowe usposobienie, jest wiernym psem, który potrzebuje wyraźnie określonej hierarchii w grupie
Inne nazwy Grønlandshund, Grünlandshund
Kraj patronacki Dania
Kraj pochodzenia Grenlandia
Wymiary
Wysokość min. 60 cm (psy),
min. 55 cm (suki)
Klasyfikacja
FCI Grupa V, Sekcja 1,
nr wzorca 274
Młody pies grenlandzkiPies grenlandzki - jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych.
Rys historyczny Pies grenlandzki od wieków był hodowany na Grenlandii przez Eskimosów w celach pociągowych, ale także brały udział w polowaniach na niedźwiedzie i foki. Psy grenlandzkie wykorzystał norweski podróżnik, Roald Amundsen, podczas swej wyprawy na biegun południowy. Psy doskonale znosiły podróż i przyczyniły się do sukcesu Norwega, który dzięki nim, jako pierwszy dotarł do południowego bieguna.
Wygląd
Mózgoczaszka:Czaszka szeroka, lekko wysklepiona.Stop podkreślony, ale nie stromy.
Nos: Nos latem musi być czarny, zimą może być cielisty
Kufa: Kufa silna, klinowata, szeroka u nasady zwęża się w stronę nosa, lecz nie jest spiczasta.
Grzbiet: Grzbiet nosa od nasady do czubka prosty i szeroki.Fafle cienkie i napięte.
Zęby/zgryz: niezwykle silne, zgryz nożycowy.
Oczy: preferowane ciemne, lecz mogą być dostosowane do barwy sierści; lekko ukośne, ani wyłupiaste, ani zbyt głęboko osadzone; swobodny nieustraszony wyraz.
Uszy: Raczej małe, trójkątne, o zaokrąglonych czubkach; noszone wyprężone prosto.
Szyja: Bardzo mocna i raczej krótka.
Tłów (ogólnie):wysokość w kłębie jest nieco mniejsza od długości ciała; tułów bardzo mocny i dobrze umięśniony.Grzbiet prosty.
Lędźwie: Proste i szerokie.
Zad: Lekko opadający.
Klatka piersiowa: Bardzo obszerna.
Brzuch: Leży na jednej linii z klatką piersiową, nie jest podciągnięty.
Ogon: Gruby i raczej krótki; osadzony wysoko i noszony ciasno zwinięty nad grzbietem.
Kończyny: Kończyny przednie widziane od przodu są całkowicie proste; silnie umięśnione; ciężka budowa kostna. Łokcie swobodnie poruszające się, lecz przylegające do tułowia.Kończyny tylne oglądane od tyłu są całkowicie proste; lekko kątowane; silnie umięśnione; budowa kostne ciężka.Staw skokowy szeroki i mocny.
Stopy: Raczej grube, mocne, zaokrąglone z silnymi pazurami i odpornymi opuszkami.
Włos: Okrywa włosowa musi być podwójna: gęsty i miękki podszerstek oraz gęsty, gładki i szorstki włos okrywowy bez kędziorów i fal. Włos na głowie i nogach raczej krótki, na tułowiu raczej długi; bogaty i długi na spodzie wyglądającego puszyście ogona.
Umaszczenie: Dozwolone wszelkiego rodzaju umaszczenia, tak jedno- jak i wielobarwne z wyjątkiem albinizmu; albinosy są dyskwalifikowane.
Zachowanie i charakter Pies grenlandzki należy do wytrzymałych psów zaprzęgowych, o silnym instynkcie łowieckim, nie sprawdza się jako pies stróżujący. Jego wytrwałość, odporność na warunki klimatyczne, siła w połączeniu z bardzo niewielkimi wymaganiami uczyniły go pomocnikiem człowieka w surowym klimacie. W stosunku do ludzi jest wesoły i przyjacielski. Ma żywiołowe usposobienie, jest wiernym psem, który potrzebuje wyraźnie określonej hierarchii w grupie
Alaskan Husky
Alaskan huskyAlaskan husky – jedna z ras psów zaprzęgowych, niezarejestrowana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).
Rys historyczny Wbrew nazwie, nie jest to krzyżówka alaskan malamute z siberian husky[potrzebne źródło]. Psy te przybyły na teren Ameryki Północnej wraz z emigrantami z północnej Rosji. Pomimo że nie jest to rasa uznana przez organizacje kynologiczne, prywatne rodowody tych psów sięgają kilku pokoleń wstecz.
Według Krämer alaskan husky to nie rasa, lecz określenie psów będących mieszańcami husky, szybkich psów myśliwskich, chartów oraz psów stróżujących.
Wygląd Alaskan husky mają, podobnie jak siberian, niebieskie lub mieszanego koloru (czyli jedno brązowe, drugie niebieskie) oczy. Często zdarza się, że te psy maja oczy koloru brązowego. Odcień tej niebieskości jest jednak jaśniejszy u alaskan husky, oprócz tego mieszańce te mają największe oczy spośród psów zaprzęgowych, okrągłe. Psy te mają długie, jak na szpica, uszy, u nasady szerokie, zwężające się na końcu, spiczaste na czubku. Mają mniej rozległy "rysunek" na pysku niż siberian, utworzony z białych włosów. W porównaniu z resztą psów zaprzęgowych Północy, alaskan husky mają duży, błyszczący, czarny nos.
Charakter Alaskan husky jest rasą rzadką w Polsce, hodowaną przez niewielu ludzi. Charakterystycznymi cechami usposobienia dla alaskanów są:
ufność wobec wszystkich ludzi, włącznie z nieznajomymi
silny instynkt stadny, lepiej czuje się w grupie psów niż z ludźmi
silny instynkt ucieczek, dlatego musi mieć zapewnione dużo zajęć i ruchu, np. biegać w sportowym zaprzęgu
wyje zamiast szczekać
silne skłonności do dominacji, więc jej posiadaczem nie może być osoba niedoświadczona
Samojed
Rys historyczny Psy tej rasy od wielu setek lat towarzyszyły plemieniu Samojedów, żyjących w Rosji i na Syberii, gdzie były psami nie tylko zaprzęgowymi, ale także myśliwskimi. Miały wstęp do ludzkich namiotów, gdyż często ogrzewały swych właścicieli. W końcu XIX wieku zostały przywiezione do Europy, gdzie zyskiwały popularność ze względu na śnieżnobiałą sierść.
Wygląd Samojedy są średniej wielkości szpicami. Głowa jest klinowata, a kufa silna. Preferowany jest czarny nos i brązowe bądź ciemne oczy. Uszy są raczej małe, szeroko rozstawione i mają trójkątny kształt. Ogon wysoko osadzony.
Szata i umaszczenie Sierść samojeda złożona jest z dwóch warstw: miękkiego podszerstka, który ma za zadanie chronić przed wyziębieniem, oraz długiej okrywy włosowej, która powinna być czysto biała lub kremowa, lub biała z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy. Z tyłu uda tworzą się portki, a na ogonie kita. Na wystawach psy dyskwalifikuje jakakolwiek inna barwa od wyżej wymienionych.
Zachowanie i charakter Samojedy to żywiołowe i energiczne psy. Potrzebują dziennego ruchu i długich spacerów. Te szpice są inteligentne i bardzo przywiązują się do właścicieli. Ich zaletą jest to, że potrafią szybko nawiązać kontakt z człowiekiem i innym zwierzęciem. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć.
Użytkowość Dobrze sprawdzają się jako psy domowe i są łagodne w kontaktach z dziećmi. Nie sprawdzają się jako psy stróżujące.
Wygląd Samojedy są średniej wielkości szpicami. Głowa jest klinowata, a kufa silna. Preferowany jest czarny nos i brązowe bądź ciemne oczy. Uszy są raczej małe, szeroko rozstawione i mają trójkątny kształt. Ogon wysoko osadzony.
Szata i umaszczenie Sierść samojeda złożona jest z dwóch warstw: miękkiego podszerstka, który ma za zadanie chronić przed wyziębieniem, oraz długiej okrywy włosowej, która powinna być czysto biała lub kremowa, lub biała z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy. Z tyłu uda tworzą się portki, a na ogonie kita. Na wystawach psy dyskwalifikuje jakakolwiek inna barwa od wyżej wymienionych.
Zachowanie i charakter Samojedy to żywiołowe i energiczne psy. Potrzebują dziennego ruchu i długich spacerów. Te szpice są inteligentne i bardzo przywiązują się do właścicieli. Ich zaletą jest to, że potrafią szybko nawiązać kontakt z człowiekiem i innym zwierzęciem. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć.
Użytkowość Dobrze sprawdzają się jako psy domowe i są łagodne w kontaktach z dziećmi. Nie sprawdzają się jako psy stróżujące.
Greyster
Fram i Loke
Greyster (greysther) – typ psa zaprzęgowego pochodzący z Norwegii. Nazwa opisuje główne rasy wchodzące w skład tej mieszanki czyli charta angielskiego (greyhounda) i wyżła niemieckiego (vorsthera). Często spotykana jest też domieszka pointera. Greystery są najszybszymi psami sprinterskimi startującymi z powodzeniem w skijoringu, pulce, canicrossie, bikejoringu i mniejszych klasach zaprzęgowych. Zewnętrznie najbardziej przypominają wyżły gdyż to głównie ich krew (około 75%) mają w żyłach. Największe zasługi w popularyzacji greysterów można przypisać Norweżce Lenie Boysen Hillestad. W rodowodach wszystkich najlepszych psów można znaleźć przodków z jej hodowli, Tigergutta albo Turbojuniora
Eurodog
Nikolas Imiołczyk z Nascarem
Europejski pies zaprzęgowy - Eurodog
Psy wielorasowe na bazie ras psów myśliwskich, (wyżła niemieckiego, pointera, a nawet poitevina), a także Alaskan Husky. Obecnie najpopularniejsze psy zaprzęgowe w Europie, a w każdym kraju maszerzy prowadzą własne linie hodowlane (stąd potem określenia: Evropsky Sanovy Pes - ESP, German Trail Hound - GTH, European Sled Dog – ESD). W Polsce nazywałyby się Europejskimi Psami Zaprzęgowymi (EPZ) ale takiego skrótu raczej się nie używa.
Jako psy sprinterskie w zależności od docelowych predyspozycji są wysokie, długołapne i bardzo silne. Przykładowo psy z linii średniodystansowej lub sprinterskiej ale dużej (8 czy więcej psów w zaprzęgu) są drobniejszej budowy niż psy do dyscyplin indywidualnych czy małych zaprzęgów (2 – 4 psy). Czasem przypominają mocno wyżła, a czasem trudnego do określenia kundelka. Mogą mieć różne kolory oczu, co jest dziedzictwem Alaskan Husky.
Im większe zróżnicowanie rasowe, tym większa różnorodność w wyglądzie i charakterze psów, nawet tych pochodzących z jednego miotu. Niektórzy nazywają swoje eurodogi bez wpływu Alaskan Husky greysterami, co w zasadzie jest błędem definicyjnym.
Najpopularniejszą linią bez krwi AH jest linia czeska, która opiera się na pierwszej generacji norweskich greysterów, krzyżowanych z pointerami i czystymi wyżłami, a także mieszankami tych ras.
Wbrew pozorom psy nierasowe posiadają rodowody, świadczące o ich przodkach i wpływach konkretnych ras. Nie są one oczywiście uznawane ani wydawane przez żadne organizacje, ale stanowią bazę dla kontynuacji ich hodowli.
Psy wielorasowe na bazie ras psów myśliwskich, (wyżła niemieckiego, pointera, a nawet poitevina), a także Alaskan Husky. Obecnie najpopularniejsze psy zaprzęgowe w Europie, a w każdym kraju maszerzy prowadzą własne linie hodowlane (stąd potem określenia: Evropsky Sanovy Pes - ESP, German Trail Hound - GTH, European Sled Dog – ESD). W Polsce nazywałyby się Europejskimi Psami Zaprzęgowymi (EPZ) ale takiego skrótu raczej się nie używa.
Jako psy sprinterskie w zależności od docelowych predyspozycji są wysokie, długołapne i bardzo silne. Przykładowo psy z linii średniodystansowej lub sprinterskiej ale dużej (8 czy więcej psów w zaprzęgu) są drobniejszej budowy niż psy do dyscyplin indywidualnych czy małych zaprzęgów (2 – 4 psy). Czasem przypominają mocno wyżła, a czasem trudnego do określenia kundelka. Mogą mieć różne kolory oczu, co jest dziedzictwem Alaskan Husky.
Im większe zróżnicowanie rasowe, tym większa różnorodność w wyglądzie i charakterze psów, nawet tych pochodzących z jednego miotu. Niektórzy nazywają swoje eurodogi bez wpływu Alaskan Husky greysterami, co w zasadzie jest błędem definicyjnym.
Najpopularniejszą linią bez krwi AH jest linia czeska, która opiera się na pierwszej generacji norweskich greysterów, krzyżowanych z pointerami i czystymi wyżłami, a także mieszankami tych ras.
Wbrew pozorom psy nierasowe posiadają rodowody, świadczące o ich przodkach i wpływach konkretnych ras. Nie są one oczywiście uznawane ani wydawane przez żadne organizacje, ale stanowią bazę dla kontynuacji ich hodowli.